Hayotim! Men bu so’zning o’chmas quyoshi
Yo toglar’dan suv olgan daryo ko’z yoshi.
Tog’lardagi qor tugasa, so’nsa-da quyosh
O’shanda ham gurkirar sevgim bardoshi!
 
Hayotim! Bu so’zda bor cheksiz matonat,
Tog’-u toshlar metin  sabri undan xijolat
Tog’lar uchun umr boqiy g’urur fanodir,
Menga esa bu so’z boqiy umrim omonat!
 
Hayotim! Bu so’zda bor ilohiy sehr.
Sehrlardan yaralgan sadoqat, mehr.
Mehrlangan yuragimni aldama zinhor:
U sen uchun uryapti-yuryapti axir?!
 
Hayotim! Bu so’zda bor hayo-yu ibo
Va unda bor oriyatdan yaralgan navo.
O’likka jon berish mumkindir, ammo
Oriyati yo’qolganga bormi bir davo?!
 
Hayotim! Men bu so’zning sodiq quliman
Va aldangan hislarning  qonli tiliman
Qulning tili borligiga ishongim kelmas—
Xo’rlangan bir yurakning tilka diliman
 
Hayotim! Men bu so’zning o’chmas yolqini.
Ko’zlarimni ko’r qildi uning yorqini.
Ko’r ko’zlardan qonlar oqib bo’ldi-ku daryo,
Quvonchimni olib ketdi qonlar to’lqini.
 
Hayotim! Bu so’zni kim mendan olsa,
Oriyatim shu so’zligin bilsa-da qilsa,
Qoldirmasman unga birorta imkon.
Kulish emas hatto yashashga shu on,
 
Hayotim! Bu so’zga kimdir tosh otsa
Yo bir kun bu so’zning quyoshi botsa
Toshga devor, quyoshga nurman, biroq
Nurayman, so’naman Hayotim qochsa
 
Hayotim! Gar desang: baribir endi kech.
Desang: men ketaman endi sen ham kech,
Tinglayman so’zingni, oxirigacha ayt
Men ham deyman: baribir menga endi kech!!!